De wandelende wethouder

Stille gever in het donker

18-12-2021 0 reacties

In de lockdown van een jaar geleden komt mijn oudste zoon thuis. Het is al laat en donker. Hij vertelt me dat hij onderweg een gesprek had met een dakloze. ‘Moeten we hem niet wat eten brengen?’, vraagt hij. 'We hebben net wat gebakken', zeg ik. ‘Ga maar terug met een warme appelflap.’ Hij pakt er twee en springt weer op de fiets. ‘Waar ga je heen?’, roep ik nog. ‘Ik ga naar de bakker. Hij zit daar op de stoep.’ Na bijna een uur is hij terug. ‘Dat duurde lang’, zeg ik een beetje bezorgd. Mijn zoon antwoordt: ‘We hebben leuke gesprekken gehad over voetbaltransfers, school, dakloos zijn, vrijheid en de kou.’ Ik hoor dat twee verschillende werelden even bij elkaar zijn samengekomen. Goed!

‘Heeft hij ergens onderdak?’, vraag ik. ‘Nee, hij wil geen onderdak en ook geen bemoeienis. Hij zegt dat hij door Nederland reist.’ ‘Heb je de appelflap nog gegeven?’, vraag ik. ‘Tuurlijk, hij had alleen geen honger meer.’ ‘Hoezo niet?’, vraag ik. ‘Hij had net een doos met warm eten van Lekker Puh gekregen’. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Hoe is het mogelijk dat zij dit doen? Ze moeten knokken voor hun zaak en geven nu een takeaway aan een dakloze.’ Voor mijn zoon lijkt deze actie een vanzelfsprekendheid. Ik word er blij van.

We zijn een jaar verder en zitten helaas weer in een lockdown. Ik hoop dat we allemaal de energie kunnen opbrengen om nog een beetje naar elkaar om te kijken. Voor veel mensen is het een lastige tijd. Help de ondernemers, help elkaar en laten we er samen sterker uitkomen.

Dit is mijn laatste column in de gemeentekrant tot de gemeenteraadsverkiezingen op 16 maart 2022. Mijn wandelingen met inwoners gaan gewoon door. Je kunt erover blijven lezen op Facebook. Meer weten? participatie@bergen-nh.nl.

Arend Jan van den Beld

Wethouder Bergen NH

Het is stil aan de overkant

12-11-2021 0 reacties

‘Wat een geweldig verhaal!’. Ik sta naast Yvonne Koning uit Camperduin. Ze woont bij mij in de buurt. Ik ken haar nog niet, wel het verhaal. Op mijn verzoek wandelen we langs zee. Ze vertelt alles nog één keer.

‘Het komt allemaal door mijn romantische ziel. Ik stond hier en keek naar de overkant’. Mijn gedachte was: ‘Wat zou er aan de overkant zijn? Net zo’n dorpje als Camperduin? Google vertelde me dat er een dorpje ligt met de naam Winterton-on-Sea. Enthousiast geworden hebben we de boot gepakt naar Engeland. Tot onze verbazing lijkt het dorpje meer op Camperduin dan we hadden verwacht. Weides, zandstranden, duinen met helmgras en heel veel zeehonden. Honderden pups worden er ieder jaar geboren. Dat is natuurlijk iets waar wij jaloers op zijn’. ‘Is er ook iets waar zij jaloers op zijn?', vraag ik. ‘Zeker’ antwoordt Yvonne. ‘Ook daar staat een café aan het strand dat al jaren in gevecht is met de elementen. Afgelopen jaar heeft het de strijd met de zee verloren. Wij zijn blij in Camperduin dat ons café het volhoudt en nieuwe eigenaren heeft die er voor gaan. De naam Luctor et Emergo zegt natuurlijk genoeg'. ‘Is er nog iets dat je de gemeente wilt meegeven?’, vraag ik. Het is even stil en dan zegt Yvonne: ‘Ik ben een natuurmens. Kun je er daarom voor zorgen dat de balans tussen natuur en toerisme hier niet naar de verkeerde kant doorslaat?’ ‘Dat moeten we zelf regelen’, zeg ik. ‘Is het een idee om met de grote en kleine ondernemers samen te komen met de buurtvereniging Camperduin?’. ‘Goed plan’, zegt Yvonne. ‘En van daaruit kijken we samen wat goed is voor Camperduin’.

NB. Het bezoek aan Winterton-on-Sea is heel leuk vastgelegd en kan je zien op Youtube. Ga naar: https://www.youtube.com/watch?v=OyGESSlfLlg

Heeft u een idee, inzicht of iets anders dat ons en onze dorpen verder brengt? Mail gerust naar: participatie@bergen-nh.nl. Ik kom graag in contact voor een wandeling of anders.

Arend Jan van den Beld

Wethouder (oa. inwonersparticipatie en dorpswethouder Schoorl, Groet en Camperduin)

Tiny Houses in Schoorl: Het is even passen en meten

17-09-2021 0 reacties

We hebben het afgelopen jaar opdracht van de gemeenteraad gekregen om 11 Tiny Houses te realiseren in Schoorl. “Jij bent de initiatiefnemer. Waarom duurt het zo lang?” Ik stel de vraag aan Monique van Orden, voorzitter van stichting Tiny House Nederland, schrijfster van verschillende Tiny House boeken en inwoonster van onze gemeente.

Monique zegt: “Het idee lijkt simpel. Kleine huisjes neerzetten. Alleen is onze regelgeving gemaakt op traditionele huizen. Dat betekent dat je voor de wetgever in niemandsland terecht komt. We zijn te groot voor een servet en te klein voor het tafellaken. Dat is een uitdaging. Gelukkig heeft jullie raad in een motie opdracht gegeven voor maatwerk. Daarom gaan we nu stap voor stap vooruit. We verwachten de komende tijd te versnellen, ook omdat de provincie nu meedoet. Oftewel, het is gewoon even wennen”.

Monique legt de bal terug en vraagt: “Hoe zie jij de toekomst van Tiny Houses?’ Ik antwoord: “Het past bij onze dorpen. De huisjes hebben een kleine ecologische voetprint, gaan dus makkelijk samen met onze natuur en zijn snel te realiseren. En wat mij vooral aanspreekt is dat het een vernieuwing is. Het is meer dan een huis. Het is een andere woon- en leefstijl. Zoiets geeft meer diversiteit in ons woningaanbod”.

Monique vult me aan en zegt: “Het is het begin van een nieuwe tijd”. De klimaatverandering en de woningnood vragen om andere invalshoeken. “Ik citeer wel eens Oprah Winfrey”, zegt Monique. “Vertel!” roep ik als laatste. Monique antwoordt: “De grootste ontdekking aller tijden is dat een mens zijn toekomst kan veranderen door alleen maar zijn houding te veranderen”.

Olifantenpaadje

06-08-2021 0 reacties

We worden overvallen door noodweer in Nederland. In juni waren onze dorpen onder water en nu bevindt Limburg zich in een nasleep van een aantal gigantische stortbuien. Ik wandel met Lonneke Klein-Aarts in Schoorl over de Omloop. Ze adviseert overheden hoe planten, dieren en mensen met elkaar beter kunnen samenleven. ‘Alles is met elkaar verbonden,’ zegt ze, ‘en alleen in samenhang kunnen we de vraagstukken als grote droogte en wateroverlast oppakken.’

'Waar begin je?’, vraag ik een beetje naïef. 'Er is een mooi rapport door het waterleidingbedrijf PWN geschreven met de naam Perspectief Binnenduinrand', antwoordt Lonneke. 'Het gaat over ons gebied en hoe water en landschap van nature willen samenwerken. De boodschap voor herstel is simpel; meer groen en maak waterbuffers. Dat begint al in je tuin. Maak een vijver of een wadi. Dat laatste is een opvangplek voor water, een soort greppel.’

Na deze tip gaat Lonneke direct verder. Ze wijst en zegt: ‘Zie je de rondingen in deze weilanden? Dat worden kadetten genoemd, ooit gemaakt door de monniken uit Egmond. Overtollig water wordt zo eenvoudig afgevoerd. Daarom zeg ik wel eens dat de oplossing voor het vraagstuk van vandaag, gisteren is bedacht. Neem de historische kaarten van onze dorpen. Je ziet daarop waar de duinrellen liepen en de heggen stonden.’ ‘Hoezo, heggen?’ vraag ik. ‘Heggen zijn de olifantenpaadjes van de dieren en insecten’, antwoordt ze. Met grote ogen kijk ik haar aan. Lonneke legt uit: ‘Olifantenpaadjes zijn een natuurlijke weg die dieren belopen. Als je tussen weilanden en natuurgebieden heggen en bloemen plaatst, creëer je een groter leefgebied. Het zijn als het ware de snelwegen van dieren, vogels en insecten. Het houdt ook alles in balans. Bijvoorbeeld teveel of te weinig water.’ Even later vertel ik dat de gemeenteraad zich ook zorgen maakt over de klimaatontwikkelingen en zoekt naar oplossingen. ‘Alleen ga je snel en samen kom je verder, zegt het Afrikaanse spreekwoord.’ Ik pak haar hint op en zeg: 'Zullen we daarom kijken of we op korte termijn kunnen samenkomen met geïnteresseerde mensen uit onze dorpen? Met als doel een deltaplannetje voor onze duindorpen?’. 'Afgesproken', zegt Lonneke.

In een kleine wereld het verschil maken

09-07-2021 0 reacties

‘Het verschil maak je met de kleine dingen.’ Ik luister naar Esther Guit. Ze is vrijwilliger bij de kleding-, speelgoed en voedselbank in Egmond aan den Hoef. Een initiatief dat pas een jaar oud is en 500 klanten in de regio bedient. Ik krijg een rondleiding samen met mijn zoon van 11 jaar.

‘Welke kleine dingen?’, ga ik verder. ‘Kijk om je heen. We hebben aparte afdelingen voor heren, dames en kinderen. En als je beter kijkt, zie je alles op maat liggen. Het is fris gewassen en gevouwen.’ ‘Jullie hebben zelfs de schoenen op kleur gezet’, vul ik aan. ‘Weet je waarom?’, vraagt Esther. ‘De mensen die komen, willen winkelen. Zoals iedereen!’ Een collega hoort ons van achter de balie waar de bruidsjurken en galakleding hangen. Op haar naambordje lees ik Tamara Tuls-Wijker. Ze vult haar collega aan en zegt: 'Naar de voedselbank gaan is niet makkelijk. Daarom proberen we het zo leuk mogelijk te maken. Wist je dat mensen zich vaak beter voelen van shoppen? Je bent namelijk even afgeleid en dan vergeet je je zorgen.’ ‘Daar is over nagedacht’, antwoord ik. ‘Dit soort dingen bespreken we met het team’, vertelt Tamara. Het zijn vaak ook ervaringsdeskundigen. Sommige vrijwilligers zijn voormalige vluchtelingen, mensen zonder werk, mensen met een beperking, minima en ook gewoon buurtbewoners. Ze weten goed wat werkt. Onze baan betekent veel voor ons. Het geeft je energie en brengt je verder.’

Aan het einde van de rondleiding vraag ik of ik nog iets moet doorgeven aan de mensen op het gemeentehuis. Esther zegt: ‘Nee eigenlijk is alles gezegd. Het gaat gewoon goed. We zijn vooral ongelooflijk blij met alle mensen en partijen die ons helpen dit te realiseren. In een kleine wereld maak je soms een groot verschil.’ We nemen afscheid en lopen het hek uit. Ik vraag mijn zoon wat hij ervan vond. Hij zegt: ‘Zag je die raceauto staan? Die wil toch iedereen?’.

De Gezant

11-06-2021 0 reacties

De Gezant
Wat doet een gezant? Ik stel de vraag aan Freek Wisselink uit Bergen. Hij is de gezant van Nederland voor Energie. Dat betekent dat hij veel op pad is om de Nederlandse energiebelangen te behartigen. Hij spreekt met landen die afhankelijk zijn van olie en gas en ook met landen die grote stappen maken in de transitie. Freek vertelt dat Europa in 2030 voor 32% moet draaien op hernieuwbare energie.

‘Denk je dat we het doel halen?’, vraag ik als we bovenop het duin staan. Freek lacht. ‘Europa heeft veel verantwoordelijkheden overgedragen aan de landen. Dat is voor een deel weer doorgezet naar onze provincies, gemeenten en inwoners. Het wordt een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Zoiets vraagt veel van ons. Redelijkheid is daarbij misschien wel de sleutel voor succes’. ‘Wat is redelijk?’, vraag ik. Freek kijkt me vragend aan en ik leg uit: ’Onze stranden en bossen zijn zwaar beschermde natuurgebieden, de gemeente heeft 260 beschermde monumenten en de polders zijn nog gemaakt door de monniken in de 15de eeuw. Denk je dat daar nog redelijkerwijs windturbines of zonneparken tussen passen?’. ‘Dat is een terechte vraag’, zegt Freek. ‘Er is hier weinig ruimte. Er is schaarste. Dat betekent dat je samen moet bepalen wat belangrijk is’, eindigt Freek. ‘Belangenafweging. Dat is mijn werk’, zeg ik met een glimlach.

‘Weet Den Haag eigenlijk wel hoe mooi het hier is?’ ga ik even later verder. ‘Ik ben een goede ambassadeur van onze gemeente’, antwoordt Freek enthousiast. Ik zeg: ‘Ik zou best wel eens met het ministerie een gesprek willen hebben. Een gesprek tussen de ambtenaren en onze inwoners over grote en kleine belangen. Gewoon om van elkaar te leren. Is dat een idee?’, vraag ik. ‘Zeker’, antwoordt Freek. ’Ik ga het voorleggen en laat het je weten.’

Karmelieten zusters en Bad Girls

28-05-2021 0 reacties

Ik sta bij een voormalig klooster waar ooit de Karmelietenzusters afgezonderd van de buitenwereld op zoek waren naar God. Het is nu een wooncomplex en ik ben op zoek naar Erno Levering. Erno is voorzitter van de theatervereniging Horizon in Egmond, acteur, adviseur bij bouwprojecten en bovenal Egmonder. De deuren van het klooster gaan open en ik word enthousiast onthaald. Even later lopen we de voormalige kloostertuin uit, de Duinen van Six in. Ik steek gelijk van wal en vraag hem hoe het komt dat zijn theatergezelschap zo’n succes is. Erno antwoordt: ‘Durf groots te denken. Doe dus geen concessies aan je decor, kleding en muziek. Als er een orkest moet komen dan regel je een orkest’. ‘Hoe dan?’, vraag ik voorzichtig. Erno antwoordt: ‘Ik ben niet van de subsidies. Het is vooral veel gedoe. Ik kom uit de bouw. Dat is natuurlijk niet gewoon voor de theaterwereld maar wel relevant. Want veel van mijn contacten helpen mee bij de realisatie. Sommigen regelen het decor, anderen sponsoren of doen het transport. En daarna komen ze natuurlijk kijken. Daar kan geen subsidie tegenop’, lacht Erno. Aan het einde van de wandeling vraag ik: ‘Wat mis je het meeste sinds Corona?’. ‘Samen op het toneel staan en alles eruit gooien wat er in je hoofd zit. Het is de beste ontspanning die er is. Anderhalf jaar stilzitten gaat ons niet in de koude kleren zitten!’ Ik neem niet veel later afscheid en Erno roept me na: ‘Hopelijk mogen we binnenkort weer spelen. We spelen Bad Girls in Theater de Vest in Alkmaar! Kom je ook?’ ‘Heel graag!’, roep ik. Ik loop het pad af en langzaam valt de stilte weer over het klooster.

Tot de dood ons scheidt

16-04-2021 0 reacties

Tot de dood ons scheidt. Dat je hier anders over kan denken, werd mij afgelopen vrijdag duidelijk. Ik wandel tussen Bergen en Egmond. Door de weilanden kom ik bij een oude schuur naast een prachtige stolpboerderij. Idyllisch. Ik word verwelkomd door Bas van Nieuwburg met een bijzonder initiatief. Ik stap over de drempel en zie een aantal doodskisten staan. ‘Wat is dit?’, vraag ik verrast. ‘Boomkisten’, zegt Bas. ‘Het zijn doodskisten met een onbewerkte boombast waar de houttekening centraal staat.’ ‘Ik ken je als kunstenaar. Hoezo die switch naar de uitvaartbranche?’, vraag ik verbaasd. ‘Het gaat niet om wat je doet maar wat je drijfveer is’, zegt Bas. ‘Bij mij is dat de natuur en het verleden zoals ik die hier beleef. Daar kan je over schilderen maar ook kisten van maken. Het hout komt uit de directe omgeving. Beuken, eiken, berken, kastanjes, noem maar op.’ ‘Ik maak deze kisten voor onze mensen’, gaat Bas verder. ‘Daarmee leg ik een soort duurzame verbinding tussen de mens en zijn omgeving.’

‘Laatst kwam hier een oude vader met zijn zonen. De plank met z'n houtnerf brachten het gesprek onbewust terug naar vroeger. Dat is niet zo moeilijk want bomen zijn een beetje zoals ons leven. Het groeit in de lente, bloeit in de zomer en in de herfst vangt het storm en daarna komt de rust.’ Circulariteit zit Bas blijkbaar in het bloed. Hij eindigt het gesprek door mij te vertellen dat hij voor iedere boom die hij afneemt een nieuwe boom plant. Over alles is nagedacht, denk ik.

Geïnspireerd loop ik terug. Ondernemen met je omgeving als inspiratiebron. Waar kan dat nu beter dan hier in onze dorpen, achter de duinen in een eeuwenoud polderlandschap?